Polski flop kurczaka

Zo rond het middaguur vinden we ergens een restaurantje of een dorpscafé waar je warm  kunt eten. Het snelst en gemakkelijkst is het dagelijks menu te kiezen, zoals de lokale bevolking dat doet. We zien bij binnenkomst al hier en daar wat stoffige handwerkslieden voorovergebogen aan de dis en weten dan al wat op de borden wordt aangekondigd. Annelies koos vandaag voor een halve kip. En halve kip ìs hier dan ook een halve kip! Alas, de kop en tenen zijn verwijderd. De rijke geur van dille, peper, kummeltjes en roomboter walmt van het bord. Frietjes en gepickelde kool zijn aanvullend. Aan alle kanten hangt de geelbruin geroosterde kip over het bord. Met nek, vleugel, borststuk, poot, niertjes, lever en hart. Dàt is een "halve kip". Hier eet men ècht "kip"...De knapperig bruine buitenkant met stoppelige vederhuid, kruiden met gelig huidvet is het lekkerst. Als delicate chips knisperen de goed doorgefrituurde velletjes over je tong. De hele "halve kip" opeten is een kunst die echte enige anatomische kennis vereist. Wat bij een Michelsterrenrestaurant als delicatesse wordt geserveerd, kippenlevertjes en kippenniertjes, zit hier bij het dorpscafé gewoon in de halve kip. Alsmede het hartje. Niets gooit men hier weg. Hier in Oost-Polen raken de uitersten elkaar: de "boeren-halve-kip-in-het-dorpscafé" bevat hier in één stuk alles wat men ons in de westerse landen als "delicatesse" tegen woekerprijzen aansmeert. Dan heet het echter exclusief en chique. Hier zijn "Michelindelicatessen" bij het dagelijks menu in ieder dorp inbegrepen. Fietsend door Polen ga ik soms meer begrijpen van de nonsens die wij in Nederland op het bord leggen en als heel normaal beschouwen...