In mijn
brilspiegeltje zag ik dat Annelies, zo’n 100 m achter me rijdend, afstapte om
een aantal mastodonten van minstens 40 ton, door te laten. Eentje durfde het
niet aan om vanuit zijn hoge zitplaats haar positie naast het rechter voorwiel in
te schatten. De file achter de truc moest een stevige lengte hebben gekregen. Inmiddels
fliste de horde auto’s op de nauwe tweebaansweg op een meter langs me heen,
terwijl ik geconcentreerd mijn voorwiel op de brede witte streep hield. Het is
een soort evenwichtsbalkrijden. Allebei kunnen we heel goed op een wegbreedte
van 40 cm rijden en dan concentreren we ons geheel op een punt 10 m vooruit.
Annelies verdween achter een bocht uit mijn zicht en omdat óók stoppen nog
lastiger is dan doorrijden, hield ik vaart. Annelies verscheen echter niet meer
in mijn spiegel, dus drukte ik me bij een gat tussen de auto’s uiterst rechts.
Geen Annelies. Wel reed een blauw zwaailicht de trucks voor en de stoet bleef
komen. Nog steeds geen Annelies. Wel trucks. Spanning. Waar blijft ze? Na traag
verlopen minuten peddelde plotseling een knalrood hoofd mee in de autoslang.
“Politie” riep ze. Ja, dat had ik wel begrepen en haakte gerustgesteld achter
haar aan. Zo’n 500 m verder stond de hermandad dwars op een parkeerplaats als fuik.
Nu zul je het hebben. Boetes? Water en brood? Alles kon. Beide Slowaakse
veldwachters zetten hun pet op en hielden ons duidelijk ontriefd staande.
Eén
van hen sprak zelfs enig Engels, zodat onze communicatie niet gelijk misliep.
Hoe we dit konden doen...we moesten toch begrijpen dat…. Zeker, begrepen we
dat, legde ik uit, maar als je een route op de kaart moet plannen, staan er
geen gevaarsdata en verkeersfrequenties bij. We zaten na een paar km in de
shit, lichte ik toe, en om er uit te komen, moesten we gewoon de volgende 10 km
doorbikkelen. Ik stelde de geüniformeerde vrienden voor een truck aan te houden
en onze fietsen te laten vervoeren naar Vrutsky.Dat hielp. Een gestrekt
stopteken van een agent doet ook daar wonderen!
Een lichte truck werd gesommeerd
onze trappers met tassen in te laden en onder politiebegeleiding te volgen. De
onvrijwillige chauffeur fluisterde ik al toe dat hem een beloning van € 10,--
te wachten stond voor door ons afgedwongen schade. Annelies en ik reden gedwee in
de arrestantenbak mee. Zonder handboeien. Bij een benzinestation dumpte men ons
vlot en binnen 5 minuten vervolgde iedereen zijn weg. De agenten wilden geen
beloning accepteren, maar wel op de foto. Geen corruptie. Slowakije mag in de
EU blijven, stel ik voor…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten