Polski flop kurczaka

Zo rond het middaguur vinden we ergens een restaurantje of een dorpscafé waar je warm  kunt eten. Het snelst en gemakkelijkst is het dagelijks menu te kiezen, zoals de lokale bevolking dat doet. We zien bij binnenkomst al hier en daar wat stoffige handwerkslieden voorovergebogen aan de dis en weten dan al wat op de borden wordt aangekondigd. Annelies koos vandaag voor een halve kip. En halve kip ìs hier dan ook een halve kip! Alas, de kop en tenen zijn verwijderd. De rijke geur van dille, peper, kummeltjes en roomboter walmt van het bord. Frietjes en gepickelde kool zijn aanvullend. Aan alle kanten hangt de geelbruin geroosterde kip over het bord. Met nek, vleugel, borststuk, poot, niertjes, lever en hart. Dàt is een "halve kip". Hier eet men ècht "kip"...De knapperig bruine buitenkant met stoppelige vederhuid, kruiden met gelig huidvet is het lekkerst. Als delicate chips knisperen de goed doorgefrituurde velletjes over je tong. De hele "halve kip" opeten is een kunst die echte enige anatomische kennis vereist. Wat bij een Michelsterrenrestaurant als delicatesse wordt geserveerd, kippenlevertjes en kippenniertjes, zit hier bij het dorpscafé gewoon in de halve kip. Alsmede het hartje. Niets gooit men hier weg. Hier in Oost-Polen raken de uitersten elkaar: de "boeren-halve-kip-in-het-dorpscafé" bevat hier in één stuk alles wat men ons in de westerse landen als "delicatesse" tegen woekerprijzen aansmeert. Dan heet het echter exclusief en chique. Hier zijn "Michelindelicatessen" bij het dagelijks menu in ieder dorp inbegrepen. Fietsend door Polen ga ik soms meer begrijpen van de nonsens die wij in Nederland op het bord leggen en als heel normaal beschouwen...

 

Lidl (Zonder foto)

Tegenover ons motel te Bilgoraj ligt de Lidl en na mijn douche verzamel ik de nodige biercans en vreterijtjes voor de avond. Achter de kassa zit een dame met schouders ter grootte van een vrachtwagenbinnenband. Ze wijst onder het uiten van iets Pools ferm met haar linkerhand naar de lege plek naast haar counter. Denkend dat ik dat ik daar moet gaan staan, stapt ik naar die plek. Haar gezicht verandert echter direct in de blik van een geïrriteerde concentratiekampbewaakster. Fout dus...en ik stap weer terug. Opnieuw verwijst ze onder het nog luider uitspreken van het voor mij onbegrijpelijke commando. "Sorry, I don't speak Polish", leg ik uit en hef mijn handen omhoog, alsof ze me onder schot houdt. Met een ruk zwaait ze plots zelf dan maar mijn karretje naar de bedoelde plaats. O,...het karretje moet daar staan, wordt mij nu duidelijk. Fluks smijt ze mijn artikelen langs de scanner en stopt bij de vier bierblikken. In opnieuw onverstaanbaar Pools beduidt ze dat er iets mis mee is. "Sorry,...I don't understand you, I'm Dutch". Met zes vingers vertaalt de berin dat ik er minstens zes moet hebben. O,...het is dus een aanbieding: een sixpack. Met een hulpkracht snel ik de immense Lidl-hal door, maar noch hij, noch ik weet meer waar dit bier opgestapeld is en ik besluit de wachtende rij klanten te verlossen door mijn  vier blikken dan maar te annuleren. Maak dat dan eens in het Engels of Duits duidelijk aan iemand die kennelijk nog het idee heeft dat de wereld plat is en alleen "Polen" heet. Op het nippertje arriveert de hulpkracht alsnog met het geplastificeerde sixpack en voltooit de bulldogteef het totaal. "Tfzydzidsci piec lat osiemdziesiat trzy..".of zoiets moet ze gezegd hebben. Ik kan de display echter niet zien en wijs vragend of ze die mijn kant wil opdraaien. Met een fel tikje van haar hand schiet het raampje met het totaalbedrag in mijn richting. O,...nu zie het en betaal zp snel mogelijk. De inmiddels lange rij zwijgende klanten schuift opgelucht door en ik maak me uit de voeten...

Vooroordeel

De derde dag fietsen we hemelsbreed zo'n 80 km van de Russische grens. Bij de voorbereiding thuis leek me dit deel van Polen het meest rustig en minder van deze tijd. M.b.t het laatste: dat is volkomen ongegrond. Van Rezsow noordwaarts rijden we door vriendelijke, zeer stille dorpen met bijzonder mooie, moderne, vrijstaande huizen. Villa's met bloemrijke borders, geschoren gras, alles keurig in de verf, kunststof sponningen, dubbel glas, degelijk pannendak. Geen boerenlandje, geen armoede te bespeuren. Wel vrouwen de tuinen aan het verzorgen. Wat is dit? dacht ik. Wat is mijn misverstand? Niet een streek in Polen die miljarden EU-steun nodig heeft. Zijn we in een rijke hoek beland? Het antwoord blijft achterwege en we peddelen de hele zomerse dag door golvende streken waar bovengemiddelde,  nieuwe auto's ons passeren. Hier wonen geen Polen, denk ik, die bij ons de komkommers in de kassen komen plukken.Of toch? Alles is hier zó goedkoop, ca 1/3 van onze prijzen, dat wellicht Nederlandse handenarbeid hier een villa waard is. Beschermheilige Maria verrijst als beeld in vele voortuinen op een sokkel. Het rijke Roomse leven bewaakt hier de rust.

Wilde haren

Zo rond 1967 heb ik via het damesblad Burda van mijn moeder een Slowaakse"penpal" ontmoet, Gerhard. Dat contact mondde uit in een bezoek aan het toen nog communistisch geregeerde Tsjecho-Slowakije. Naast diverse andere eisen aan bezoekende westerlingen moest er verplicht p.p.p.d. elf dollar worden uitgegeven. Dat bleek een gigantisch bedrag, omdat alles zó spotgoedkoop was dat opmaken nauwelijks kon. Een eveneens 21-jarige vriend zette met mij onder begeleiding van Gerhard de bloemetjes 's avonds riant buiten. In een dancing maakten we opgeblazen indruk op hunkerende Slowaakse deernen. Dat het smijten met geld ons was opgedrongen door het regime, deed niets af aan het grappige effect. Geld erotiseert overal. Vooral véél geld. Alleen al het bezit van een auto was uitzonderlijk in die tijd achter het IJzeren Gordijn en ik herinner me dat we met Gerhard als tolk bij de dormatory van een voornamelijk door dames bevolkte schoenenfabriek stopten om aantrekkelijk gezelschap in te laden. Kostte niet veel moeite. Op zeer onverantwoorde wijze reed ik toen vaak midden in de nacht beschonken de volgeladen auto weer terug naar Gerhards huis. Politie was er 's nachts toch niet...Nu ca. 50 jaar later, zitten we weer aan de tafel in Bardejovské-Kúpele. Alle wilde haren kwijt. Allebei bezadigde senioren die oude verhalen nog eens naar boven halen.

 

The movie Slowakije!

De joker

Om 7.30 u. wobbelen we vroeg zonder koffie (alles heeft zo zijn prijs) richting Poprad. 45 km op de kaart, maar de heuvels leggen ons behoorlijke pieken voor de wielen. Bij de aangekondigd vochtige 31 gr. C. is dat een sauna met verplicht fysieke outwork. Natuurlijk verwerken we dat alles, maar het omslagpunt waarbij "genieten van" overgaat in "druipend doorbijten" nadert snel. Rond elf uur besluiten de dan ook de seniorenjoker in te zetten: "Openbaar vervoer".
Slowakije kent al sinds het communistische regime een goed publiek trein- en busnet. Poprad CS even binnenlopen dan? Jazeker,..over 40 min. vertrekt de eerste RegioTrain. (Vergelijkbaar met onze Intercity...) Met enige spierballen acrobatiek loodsen we onze tassentrucks één voor één over de roltrappen naar het perron in afwachting van wagon 4 mèt fietslogo. Wachtende reizigers bekijken inmiddels ons zwetende gedoetje en wij houden de spoorberichten met wijzigingen uit de luidsprekers in de gaten. In uitstekend Engels komt de herhaling! Een kwartier later piept het gevaarte binnen en snelwandelen we tegen de wegtikkende minuten richting fietslogo.Twee vriendelijk gemotiveerde conducteurs helpen direct onze ondingen op 1.20 m hoogte de wagon in. Een speciaal fietsbalcon als een balzaal met bijbehorend fietserspluche.Verbazingwekkend. Is dit het achtergebleven Slowaakse platteland, of is dit de RandstadRail in verwend Nederland?

Politie

In mijn brilspiegeltje zag ik dat Annelies, zo’n 100 m achter me rijdend, afstapte om een aantal mastodonten van minstens 40 ton, door te laten. Eentje durfde het niet aan om vanuit zijn hoge zitplaats haar positie naast het rechter voorwiel in te schatten. De file achter de truc moest een stevige lengte hebben gekregen. Inmiddels fliste de horde auto’s op de nauwe tweebaansweg op een meter langs me heen, terwijl ik geconcentreerd mijn voorwiel op de brede witte streep hield. Het is een soort evenwichtsbalkrijden. Allebei kunnen we heel goed op een wegbreedte van 40 cm rijden en dan concentreren we ons geheel op een punt 10 m vooruit. Annelies verdween achter een bocht uit mijn zicht en omdat óók stoppen nog lastiger is dan doorrijden, hield ik vaart. Annelies verscheen echter niet meer in mijn spiegel, dus drukte ik me bij een gat tussen de auto’s uiterst rechts. Geen Annelies. Wel reed een blauw zwaailicht de trucks voor en de stoet bleef komen. Nog steeds geen Annelies. Wel trucks. Spanning. Waar blijft ze? Na traag verlopen minuten peddelde plotseling een knalrood hoofd mee in de autoslang. “Politie” riep ze. Ja, dat had ik wel begrepen en haakte gerustgesteld achter haar aan. Zo’n 500 m verder stond de hermandad dwars op een parkeerplaats als fuik. Nu zul je het hebben. Boetes? Water en brood? Alles kon. Beide Slowaakse veldwachters zetten hun pet op en hielden ons duidelijk ontriefd staande.

Eén van hen sprak zelfs enig Engels, zodat onze communicatie niet gelijk misliep. Hoe we dit konden doen...we moesten toch begrijpen dat…. Zeker, begrepen we dat, legde ik uit, maar als je een route op de kaart moet plannen, staan er geen gevaarsdata en verkeersfrequenties bij. We zaten na een paar km in de shit, lichte ik toe, en om er uit te komen, moesten we gewoon de volgende 10 km doorbikkelen. Ik stelde de geüniformeerde vrienden voor een truck aan te houden en onze fietsen te laten vervoeren naar Vrutsky.Dat hielp. Een gestrekt stopteken van een agent doet ook daar wonderen!

Een lichte truck werd gesommeerd onze trappers met tassen in te laden en onder politiebegeleiding te volgen. De onvrijwillige chauffeur fluisterde ik al toe dat hem een beloning van € 10,-- te wachten stond voor door ons afgedwongen schade. Annelies en ik reden gedwee in de arrestantenbak mee. Zonder handboeien. Bij een benzinestation dumpte men ons vlot en binnen 5 minuten vervolgde iedereen zijn weg. De agenten wilden geen beloning accepteren, maar wel op de foto. Geen corruptie. Slowakije mag in de EU blijven, stel ik voor…

Rolling stone

Om de klim naar de bergrug tussen Tsjechië en Slowakije zo kort mogelijk te houden, overnachtten we op een volkomen lege, hooggelegen  camping. Overal doken reclameborden van skihotels en de faciliteiten aldaar op en benadrukten nog eens dat je hier alleen maar omhoog kon. Omhoog. Dat wisten we al van de routekaart en had ons al doen besluiten om vroeg de bedauwde tent open te ritsen. Vroeg is relatief hier. Doordat de tijdzone ook in Slowakije dezelfde is als in  Nederland piekt de zon hier al om 4 uur over de bergkammen. Rond zeven uur draaiden we de nog rustige weg op en duwden in ultra klein verzet het asfalt moeizaam weg. Iedere 10 minuten pauzeren we dan even om adem- en hartslagfrequentie te reguleren. De waterflessen gaan open voor het nat maken van shirts, hoofddoek en enig geslobber. Net stopten we vlak bij een skilift waar aan het steile terrein werd gewerkt, of onder het geluid van brekende takken en dof gerommel donderde een blok beton omlaag op 15 m afstand van ons. Wel precies op de lijn die we als fietser gekozen zouden hebben. Het toeval, een reddende engel, of stom geluk (kiest u maar) behoedde ons voor dit zeker 100 kg zware gevaarte. Foutje van de graafmachinist…In allerijl rende een grondwerker naar beneden om dit voor het verkeer weg te rollen. Dit is nou het laatste waar we onderweg aan denken: gevaar uit de hoek van de wintersport.

The movie Tsjechië

Mijn rug op

Alhoewel ik goed nagedacht heb over deze reis en ook met mijn huisarts de recente MRI-scan van mijn rug heb doorgenomen, kan ik melden dat tot nu, na bijna 1500 km mijn rug het goed doet.
Met de jaren geleden uitgevoerde stenose-operatie en de aangetoonde slijtageplekken baarde deze reis me wel enige zorgen. Zelfs het lopen, dat afgelopen jaar niet echt gemakkelijk ging, heeft aardige kwaliteiten momenteel. Vandaag houden we een derde rustdag na een paar stevige 10 - 15 %- hellingen aan het eind van een prettig zonnige dag, alsmede een 8-tal kilometers omrijden door niet aanwezige campings. It's all in the game, maar als je de laatste kilometers "op karakter" moet gaan rijden, dan ben je ècht blij als je plat kunt in ons "gele dopje", zoals we ons tentje noemen. Annelies heeft onderweg wat geëxperimenteerd met de go-pro-camera op haar helm. Het verkeer in de gaten houden, hoofd richten en tegelijk de aan/uitknop bedienen is niet simpel. Mooie opnamen die eindigen onderaan een steil aflopende berm kunnen leuk zijn als "home-video", maar hebben niet onze voorkeur. :-)....

Czec Kemp

Gelukkig hebben we een goed gedetailleerde kaart van Tsjechië, want naambordjes als Pod Zakovou Horoj of Prodstredni Porici nad Labem wijzen ons dagelijks de veld wegen. Nederlandse dyslectici liggen gegarandeerd binnen twee dagen uitgeput langs de weg. Eergisteren vonden we inderdaad de op de kaart aangegeven camping en hobbelden via de ongelijke keienweg het vermeende vakantieparadijs binnen. “Recepce” bleek gesloten en alle andere somber bruine loketten met aangekondigde eetwaren, waren zelfs getralied en met degelijk houtwerk vergrendeld. Nee, het weer was er niet naar om vandaag aan de toch niet onaardige waterlocatie met schoon zandstrand te vertoeven. Koud en regenachtig. Een merkwaardige stilte heerste rond de met alg, schimmelverwering en bladeren bedekte ganzjährige caravans. Al rondspeurend naar leven knarsten onze banden hun weg over de gravelweggetjes langs de vuilwitte sleurhutten. Ah! Een jongeling arriveerde op een afgeschreven mountainbike. Nee, hij was niet de eigenaar, maar beduidde wel dat we voor een handvol kronen daar konden kamperen en douchen. Vreemd. Je kon er de vinger niet achter krijgen, maar je voelde dat, door de taalbarrière verergerd, zijn verhaal niet deugde. We besloten het nabije stadje in te rijden voor meer slaapopties. De kinderhoofdjes stuiterden ons naar een Podravinje (levensmiddelen) en een pension. Het gesjouw met fietsen en tassen naar de oncomfortabele  eerste verdieping deed ons besluiten toch de shabby camping te bezetten. Ditmaal dook de echte eigenaar op. Prijzen voor tent, personen en douche ontstegen niet de vijf euro…

Inmiddels reed werkvolk met glimmende, westerse auto’s het erf op. Dat verklaarde veel: een werk-woon-camping. Uitsluitend mannen. Het sanitair was daardoor overal fleurig versierd: modderkluiten in de douche, strontflatsen in de potten, stukken wc-papier overal en water (?) op de vloer.

Het wc-papier was van de soort die wij in de jaren ’50 gebruikten. Grauwgrijs, één-laags, snel scheurend crêpepapier dat je minstens vier keer moest dubbelvouwen om niet je vinger er doorheen te laten komen…Wel aangenaam was de ruime, open, maar wel overdekte keuken. Zo groot dat we onze fietsen er ’s nachts plaatsten. Fietsen in de keuken? Jazeker! Op onze reizen gelden slechts de wetten van de v’s: voortgang, voeding, veiligheid, verzorging, vlinders, vogels, vuile voeten, vleermuizen, vergezichten, vliegjes, verrassing, verandering, volhouden, voldoening.

De E-Route

In voormalig Oost-Duitsland gleden we naadloos over in de uitvoerig beschreven Elbe-radroute. Een bijna vlak traject van meer dan 1000 km en voorzien van alle gemakken als richtingbordjes, landweggetjes waar alleen Landwirtschaftliches Verkehr toegestaan is, fietsherstelwerkplaatsen, kleine Imbisse en informatiepunten.
De lokale bevolking springt daarop in. Zimmer frei, Pension,  Haus zu vermieten, Fahrradverleih,…het wemelt ervan. Ideaal voor senioren. Waarschuwingen dat er niet gestrooid en geruimd wordt, doet vermoeden dat er zelfs dappere, danwel  roekeloze pensionado's, Hals- und Beinbruch riskerend, ook 's winters de ijzel testen. In dit voorseizoen fietsen heel wat grijze duiven van Zimmer naar Hotel en wat dies mehr sei. Sommigen doen dat voor het eerst. Dat zie je aan het gedrag. Dames die, net als mijn moeder vroeger, bij het afstappen enigszins spastische dribbelpasjes maken om te remmen, inplaats van in hun handgrepen te knijpen om tot stilstand te komen. Het opgeluchte gezicht toont dan dat de landing vanaf een bewegende fiets naar spreid- en stilstand als een prestatie wordt ervaren. Ook de helmdracht is vermakelijk. De helm dragen sommigen als een boerenpet bij hittegolf: hoog achterover in de nek. De holladiejee-stand. Scheef op de kruin is ook leuk: gezellig. Vooral de techniek scoort hoog. Zeker de helft heeft een E-bike. Dat moet wel, want soms heb je een bruggetje van 2 m hoog en dan vullen accu's de verkalkte spiervezels aan. Heel onnozel dachten we dat de overal aanwezige richtingbordjes met "E-route" de aanduiding was "geschikt voor "E-fahrrad". Maar nee,...het bleek te betekenen de "Elbe-route...

Duitsland

Gisterenavond zegden wij elkaar voor het laatst WELTRUSTEN in Duitsland. Nu in Tsjechie op snelle wifi onze laatste film publicren! Viel Spass!

Willem van Oranienbaum?

Voorbij  Dessau honkebonkten we het dorpje Oranienbaum binnen.
De Oost-Duitse erfenis van slecht onderhouden straten en stoepen wordt steeds meer voelbaar.
Kinderhoofdjes, ook nog onregelmatig gelegd en uit elkaar gereden, zijn een ware kwelling voor onze spaken. Geconcentreerd slalommend en bottenschuddend vorderen we maar langzaam door dorpjes.Voor een kruising controleer ik de kaart. Een fietser stopt en vraagt of hij ons kan helpen.
Hij wordt enthousiast als hij merkt dat we Nederlanders zijn en wijst op de grote villa waar we net voor staan. Daar woonde een Oranjetelg. Van Willem van Oranje! Zijn naam is verbonden met dit dorp! Wat een toeval. Hij grijpt in een tasje en pakt een tekening er uit van ene Henriette Catharina van Nassau - Oranien.

De begeisterde Oranienbürger ratelt uit zijn hoofd alle geschiedkundige feiten op die hij kan bedenken. Ik kan het niet bijhouden. Teveel.In ieder geval is hij de tekenaar van deze prent en hij wijst op de rechtse dame. Daar heeft hij het gezicht van zijn moeder in haar jonge jaren voor gebruikt. Catharina (1637 - 1708) is een nazaat, hoe heb ik niet begrepen, van onze Willem van Oranje.  (Moet ik nog eens googlen). Oranienbaum: zaad van onze royal family.
 

Peeetje is de kaart kwijt

Het beklimmen van heuvels is in Duitsland een standaard fietsexcersitie die altijd een beloning kent: bergafwaarts rollen.
Soms even pauzerend, maar ook wel hijgend doorstotend, schakel je, bovenaan gekomen, van
b.v. 1 - 2  via middenblad naar 3 - 6. (=versnellingenjargon).
Met genoegen kijk je dan de diepte in en je laat je vrachtje onder je kont tevreden op stoom komen.
Dáár doe je het voor: steeds luider zoemend bandenprofiel op het asfalt, de toenemende windstroom in je gezicht, de blik gericht op de weg en de vingers in positie aan de remmen.
Heerlijk!
Zo moet een valk zich voelen als hij zich vanuit de lucht op een veldmuis laat storten.
Dan komt het echte spel.
De snelheidsmeter glijdt over de 42,...de 45...en tikt zelfs even 47,3  aan.
Nog sneller komt dan het adrenalinewerk, want anticiperen op een hoge betonnaad of een diepe put is split-secondwerk.
Een misser met een val kan gruwelijke schaafwonden betekenen, een paar spaken en of een onherstelbare deuk in de velg.
Het blijft dus een risicovol spel tussen verstandige veiligheid en onverantwoord, maar bijna klaarkomend lekker, omlaag keilen.
Vandaag genoot ik nog na van zo'n afdalingorgasme en stopte even voor een breed uitzicht over de nog onrijp-groene graanvelden, klaproosruigten en struikplukken.
Graag onze positie controlerend pakte ik de kaart.
Kaart?
Wèg kaart...!
Normaal zit deze in mijn netje voorop, maar het haakje zat niet op zijn plaats.
Kaart weg?
Een kleine ramp voor de volgende twee dagen.
Ik wist het gelijk: hij was tijdens de laatste afdaling uit mijn  netje gewaaid.
Gelukkig  maar 2 km terug. Maar het is toch balen, want hij kan overal in, achter, of onder de braamstruiken liggen.
Het traject terugrijdend vond ik hem.
Braaf in de grashalmen.
Wat kan een stukje papier toch

De Duitse Pool

Alleen een telefoonnummer aan de ingang van de camping prijkte op het Anmeldungs kantoor.We togen naar de Imbiss waar een groepje Polen flink aan het bier was en we schoven naar binnen. Bij de fritesbakken stond een ruim aangedikte man die in gebroken Duits met een zwaar accent de administratieve honneurs waarnam. We kregen twee stukken gras in de aanbieding en daarna moesten we maar weer terugkomen voor de afrekening en twee koude biertjes. De dikkerd riep een nog redelijk nuchtere maat: “Herr Bürgermeister!” Of hij ons even de plekkies kon laten zien…Een half uurtje later keerden we terug naar de vette vreettent. Enthousiast vertelde de patatboer dat hij eigenlijk vrachtwagenchauffeur was, maar dat hij veel liever achter de balie stond en zijn hobby, koken, uitoefende. Spaghetti was de dagschotel en die kon hij aanbevelen. Met verve lichtte hij toe dat hij alles van verse spullen bereidde en pas aan iets begon als het besteld werd. Welnu, dat mocht hij van ons bewijzen: twee spaghetti dan. Een half uur later zette hij de flinke opgetaste borden slingerpasta met een riante kwak bruin-rode saus op tafel. Zijn glimlach was minstens zo groot als zijn buikomvang en hij bleef kijken totdat wij een eerste hap namen. Hij wist kennelijk wat voor smakelijks hij had klaargemaakt. Nee, hij had niets teveel gezegd. Van ons mag hij blijven.

Peeetje is de weg kwijt

Drie juni volgden we grotendeels de door mij thuis ingetekende route. Bos, landbouwvelden en Dörfer wisselden elkaar met Deutsche Gemütlichkeit af. We hadden een camping op het oog bij Schloss Holte. Kon niet missen….Totdat we besloten het rode bordje “fietsroute” te volgen. Ik had het kunnen weten. Door bossen, langs heldere beekjes en een verloren boerderij kwamen we uit op een weg. Welke weg? Schloss Holte stond aangegeven, maar de camping lag ten zuiden daarvan. Moesten we nu links of rechts? Een chauffeur bepaalde onze positie, maar kon de weg naar de camping niet vinden. Een ander fietsstel wist het heel zeker: “So und so,…und dann gerade aus und dann nach links und rechts und…We stapten op en drongen het bos weer binnen. Schitterende route, ware het niet dat ik na 90 km het wel gehad heb en niet zit te wachten op een puzzeltocht zonder bordjes.

Geen idee waar we zaten. En Duitse bossen zijn donker en ontnemen je iedere oriëntatie op de zon. Een asfaltweg bij een nieuwbouwwijk verhelderde de oriëntatie nauwelijks. De zon wees nu herkenbaar het ZW aan, maar zei niets over het dorp waar we nu uitkwamen. Een autopoetser wist wel een camping. We moesten de R1 volgen. De Europese fietsroute van Frankrijk naar St. Petersburg is aangeven met bordjes van 10 x 10 cm onderaan wegwijzers. Maar de bordjes, òf de wegwijzers ontbreken nog weleens… Nee, daar en daar links af, gerade aus…en dan kom je aardig in de richting, wees de poetser ongeveer in ZO-richting. Na 300 m nog maar eens gevraagd. Verkeerd dus. We moesten juist de àndere kant op. Na de Opeldealer in de scherpe bocht naar links de weg naar rèchts nemen. Door het dorp, de spoorweg over en dan de weg volgen. De spoorweg. De kaart had een spóórweg! En die làg hier! Met de zon in het ZW en de spoorweg noord-zuid snapte ik waar we zaten en bevestigde wat ik al wist; we zaten in het verkeerde dorp. Gelukkig kan ik een kaart zo goed lezen dat ik van verkeerde dorpen naar de juiste dorpen kan rijden, mits er een herkenbaar punt is. Les van vandaag: volgen van toeristische fietsbordjes is vergelijkbaar met spelen in een casino: je weet waarmee je begint, maar voor de uitkomst ben je aan de goden overgeleverd.

We bereikten de camping en ik kon mijn flink opgelopen irritatie onder de douche afspoelen. Tijd voor twee of drie stevige pilsen.

In Duitsland 'Denkend aan Holland'

En dan zijn we nu echt in het buitenland en wat doen we?