Het beklimmen van heuvels is in Duitsland een standaard fietsexcersitie die altijd een beloning kent: bergafwaarts rollen.
Soms even pauzerend, maar ook wel hijgend doorstotend, schakel je, bovenaan gekomen, van
b.v. 1 - 2 via middenblad naar 3 - 6. (=versnellingenjargon).
Met genoegen kijk je dan de diepte in en je laat je vrachtje onder je kont tevreden op stoom komen.
Dáár doe je het voor: steeds luider zoemend bandenprofiel op het asfalt, de toenemende windstroom in je gezicht, de blik gericht op de weg en de vingers in positie aan de remmen.
Heerlijk!
Zo moet een valk zich voelen als hij zich vanuit de lucht op een veldmuis laat storten.
Dan komt het echte spel.
De snelheidsmeter glijdt over de 42,...de 45...en tikt zelfs even 47,3 aan.
Nog sneller komt dan het adrenalinewerk, want anticiperen op een hoge betonnaad of een diepe put is split-secondwerk.
Een misser met een val kan gruwelijke schaafwonden betekenen, een paar spaken en of een onherstelbare deuk in de velg.
Het blijft dus een risicovol spel tussen verstandige veiligheid en onverantwoord, maar bijna klaarkomend lekker, omlaag keilen.
Vandaag genoot ik nog na van zo'n afdalingorgasme en stopte even voor een breed uitzicht over de nog onrijp-groene graanvelden, klaproosruigten en struikplukken.
Graag onze positie controlerend pakte ik de kaart.
Kaart?
Wèg kaart...!
Normaal zit deze in mijn netje voorop, maar het haakje zat niet op zijn plaats.
Kaart weg?
Een kleine ramp voor de volgende twee dagen.
Ik wist het gelijk: hij was tijdens de laatste afdaling uit mijn netje gewaaid.
Gelukkig maar 2 km terug. Maar het is toch balen, want hij kan overal in, achter, of onder de braamstruiken liggen.
Het traject terugrijdend vond ik hem.
Braaf in de grashalmen.
Wat kan een stukje papier toch
Soms even pauzerend, maar ook wel hijgend doorstotend, schakel je, bovenaan gekomen, van
b.v. 1 - 2 via middenblad naar 3 - 6. (=versnellingenjargon).
Met genoegen kijk je dan de diepte in en je laat je vrachtje onder je kont tevreden op stoom komen.
Dáár doe je het voor: steeds luider zoemend bandenprofiel op het asfalt, de toenemende windstroom in je gezicht, de blik gericht op de weg en de vingers in positie aan de remmen.
Heerlijk!
Zo moet een valk zich voelen als hij zich vanuit de lucht op een veldmuis laat storten.
Dan komt het echte spel.
De snelheidsmeter glijdt over de 42,...de 45...en tikt zelfs even 47,3 aan.
Nog sneller komt dan het adrenalinewerk, want anticiperen op een hoge betonnaad of een diepe put is split-secondwerk.
Een misser met een val kan gruwelijke schaafwonden betekenen, een paar spaken en of een onherstelbare deuk in de velg.
Het blijft dus een risicovol spel tussen verstandige veiligheid en onverantwoord, maar bijna klaarkomend lekker, omlaag keilen.
Vandaag genoot ik nog na van zo'n afdalingorgasme en stopte even voor een breed uitzicht over de nog onrijp-groene graanvelden, klaproosruigten en struikplukken.
Graag onze positie controlerend pakte ik de kaart.
Kaart?
Wèg kaart...!
Normaal zit deze in mijn netje voorop, maar het haakje zat niet op zijn plaats.
Kaart weg?
Een kleine ramp voor de volgende twee dagen.
Ik wist het gelijk: hij was tijdens de laatste afdaling uit mijn netje gewaaid.
Gelukkig maar 2 km terug. Maar het is toch balen, want hij kan overal in, achter, of onder de braamstruiken liggen.
Het traject terugrijdend vond ik hem.
Braaf in de grashalmen.
Wat kan een stukje papier toch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten