Gelukkig hebben
we een goed gedetailleerde kaart van Tsjechië, want naambordjes als Pod Zakovou
Horoj of Prodstredni Porici nad Labem wijzen ons dagelijks de veld wegen.
Nederlandse dyslectici liggen gegarandeerd binnen twee dagen uitgeput langs de
weg. Eergisteren vonden we inderdaad de op de kaart aangegeven camping en
hobbelden via de ongelijke keienweg het vermeende vakantieparadijs binnen.
“Recepce” bleek gesloten en alle andere somber bruine loketten met aangekondigde
eetwaren, waren zelfs getralied en met degelijk houtwerk vergrendeld. Nee, het
weer was er niet naar om vandaag aan de toch niet onaardige waterlocatie met
schoon zandstrand te vertoeven. Koud en regenachtig. Een merkwaardige stilte
heerste rond de met alg, schimmelverwering en bladeren bedekte ganzjährige
caravans. Al rondspeurend naar leven knarsten onze banden hun weg over de
gravelweggetjes langs de vuilwitte sleurhutten. Ah! Een jongeling arriveerde op
een afgeschreven mountainbike. Nee, hij was niet de eigenaar, maar beduidde wel
dat we voor een handvol kronen daar konden kamperen en douchen. Vreemd. Je kon
er de vinger niet achter krijgen, maar je voelde dat, door de taalbarrière verergerd,
zijn verhaal niet deugde. We besloten het nabije stadje in te rijden voor meer
slaapopties. De kinderhoofdjes stuiterden ons naar een Podravinje
(levensmiddelen) en een pension. Het gesjouw met fietsen en tassen naar de oncomfortabele eerste verdieping deed ons besluiten toch de
shabby camping te bezetten. Ditmaal dook de echte eigenaar op. Prijzen voor
tent, personen en douche ontstegen niet de vijf euro…
Inmiddels reed
werkvolk met glimmende, westerse auto’s het erf op. Dat verklaarde veel: een
werk-woon-camping. Uitsluitend mannen. Het sanitair was daardoor overal fleurig
versierd: modderkluiten in de douche, strontflatsen in de potten, stukken
wc-papier overal en water (?) op de vloer.
Het wc-papier was van de soort die
wij in de jaren ’50 gebruikten. Grauwgrijs, één-laags, snel scheurend
crêpepapier dat je minstens vier keer moest dubbelvouwen om niet je vinger er
doorheen te laten komen…Wel aangenaam was de ruime, open, maar wel overdekte keuken.
Zo groot dat we onze fietsen er ’s nachts plaatsten. Fietsen in de keuken?
Jazeker! Op onze reizen gelden slechts de wetten van de v’s: voortgang,
voeding, veiligheid, verzorging, vlinders, vogels, vuile voeten, vleermuizen,
vergezichten, vliegjes, verrassing, verandering, volhouden, voldoening.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten