Zondag, rustdag

We proberen één dag in de week een rustdag te houden. Afgelopen zondag was dat in Ludza, Letland. Een stadje met vele meren in de buurt, een museumpje, twee grote kerken, goed onderhouden parken, een ruïne van een kloosterorde en een mix van armoedige en verlaten huizen.
Rond 9.45 u. begonnen aarzelend diverse klokken te slaan om het volk ter kerke te lokken. Een vreemde mengelmoes van onregelmatige ritmes en toonhoogten, vond ik.
Laat ik het zó omschrijven: er beierden zeer willekeurige klokken en men had geen idee wie, wanneer, aan welk touw trok...
Alhoewel de kerk duidelijk een katholieke was, verschenen de dames allemaal met blouse en in een ruim vallende rok met strepen of blokpatroon. Buiten hielp men elkaar een witte hoofddoek strikken. Verplicht gedekt dus.
Voorzichtig sloten we ons tijdens de dienst aan tot in het portaal. Verder durfden we, gezien mijn korte broek en afwezige hoofddoek bij Annelies, niet te gaan.
Schitterende begeleidende zang van voor ons niet zichtbare dames. Volledig in het wit geklede voorganger. Hoge, grote, stijve kraag. Voor ons onverstaanbare recitatieven, maar van een helderheid en een zuiverheid, die ik zelden gehoord heb,

.