Drinkwater?

Het smaakt alsof je je tanden poetst met een mond vol roestige spijkers. Het kraanwater in Dubingiai is ondoorzichtig en licht-crême van kleur. Een geur van zwavel wolkt rond als je de kraan opendraait. Drinkbaar? Jazeker, geen bordje met "netinkamas gerti" dus we gokken, vullen onze flessen en bereiden de ochtendpap er mee. De watertoren in de buurt, zichtbaar uit de jaren ’50, toont aan de buitenkant ook roestige vlekken. Als de lokale bevolking dit gebruikt, dan overleven we het vast.