Vrij dicht langs de Russische grens koersend lijken we te verzanden in een tijdsbeeld van 70 jaar terug.
Op de kaart aangegeven dorpjes blijken uit een handvol verspreid liggende huisjes te bestaan. Geen winkeltje of cafeetje. Niets. Boodschappen kun je hier ongeveer iedere 50 km doen. Opnieuw worden we verrast door een zandweg die aangegeven staat als "P 49".
Nâh,..met een wegnummer en de index op kleur raadplegend denk je wel dat het een redelijke weg is.
Omrijden dan? Uh,...nou nee.
Omrijden is hier wel héél erg om: een dag rijden. Ploegen dan maar. Knop op: geen keus.
Gelukkig weinig verkeer, want auto's scheuren hier grote zandwolken opstuivend langs ons heen. Adem in, ogen dicht, steentjes spatten gemeen tegen onze blote kuiten.
Geen enkele consideratie met stomme fietsers.
Ons douchewater kleurde 's avonds licht geel.
Toch was het romantisch genieten.
De keuterboertjes hebben hier, net als bij ons in de jaren '50, een 10-tal koeien die nog met de hand gemolken worden.
Melkbussen op een plateau ter hoogte van een vrachtwagen staan langs de weg. Kippen dwalen rond het huis, de kat sluipt door de haver, koppeltje witte eenden, ooievaarsnest op de elektriciteitsmast, de kettinghond bast ons vals toe en rukt aan de lijn. We moeten alert zijn op agressieve loslopers die nog nooit een fietser gezien hebben en ons voor groot wild aanzien.
Grote moestuin voor het huis en een enorme houtvoorraad. De schoorsteen rookt soms nu ook en gezien de zomerse temperatuur betekent dat een houtgestookte oven.
Vele bouwsels zijn nog op traditionele manier uit boomstammen opgetrokken.
Blokhutten, naden dichtgestopt met gras, mos en klei.
Dubbele, haveloze ramen hangen scheef in de verroeste hengels en zien er uit alsof ze 20 jaar niet meer geopend zijn. 's Winters is het hier gewoon -20 C.
Eenvoudige vitrage. Aangetaste metalen dakplaten.
Toch is het gras gemaaid, staat er een Audi naast het huis alsmede een fiets en zien de bewoners er goed gekleed uit.
Ouderwetse tv-antenne op het dak. Type hark.
Hier ontmoeten 2016 en 1956 elkaar: houtoven met flatscreen.
Dit zie je alleen langs 30 km zandweg.
Inspanning loont altijd.
Op de kaart aangegeven dorpjes blijken uit een handvol verspreid liggende huisjes te bestaan. Geen winkeltje of cafeetje. Niets. Boodschappen kun je hier ongeveer iedere 50 km doen. Opnieuw worden we verrast door een zandweg die aangegeven staat als "P 49".
Nâh,..met een wegnummer en de index op kleur raadplegend denk je wel dat het een redelijke weg is.
Omrijden dan? Uh,...nou nee.
Omrijden is hier wel héél erg om: een dag rijden. Ploegen dan maar. Knop op: geen keus.
Gelukkig weinig verkeer, want auto's scheuren hier grote zandwolken opstuivend langs ons heen. Adem in, ogen dicht, steentjes spatten gemeen tegen onze blote kuiten.
Geen enkele consideratie met stomme fietsers.
Ons douchewater kleurde 's avonds licht geel.
De keuterboertjes hebben hier, net als bij ons in de jaren '50, een 10-tal koeien die nog met de hand gemolken worden.
Grote moestuin voor het huis en een enorme houtvoorraad. De schoorsteen rookt soms nu ook en gezien de zomerse temperatuur betekent dat een houtgestookte oven.
Vele bouwsels zijn nog op traditionele manier uit boomstammen opgetrokken.
Blokhutten, naden dichtgestopt met gras, mos en klei.
Dubbele, haveloze ramen hangen scheef in de verroeste hengels en zien er uit alsof ze 20 jaar niet meer geopend zijn. 's Winters is het hier gewoon -20 C.
Eenvoudige vitrage. Aangetaste metalen dakplaten.
Ouderwetse tv-antenne op het dak. Type hark.
Hier ontmoeten 2016 en 1956 elkaar: houtoven met flatscreen.
Dit zie je alleen langs 30 km zandweg.
Inspanning loont altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten