De TrackMyTour van dit blog is rond!
We zijn thuis en kijken terug op een geweldige reis.
En ook thuis, hebben we ons voorgenomen, gaan we in "het hier-en-nu" leven voortzetten!
'weer thuis met kamers stoelen en tapijten
een dag of wat nog even van de wijs
dan is er plicht waarvan je je moet kwijten
ver en vergeten is het paradijs'
(uit: fietsen als god in frankrijk, wim busink)
Tussen de vrachtwagens en campers rollen we op zaterdagmorgen 13 aug. het uitgestrekte terrein van de Stenalijn te Travemünde af richting Lübeck.
Naast de snelweg loopt een oude verbindingsweg, de 75, met fietspad, die uiteindelijk ook naar de tunnel voert onder de Traverivier.
Fietsers zijn echter niet opgenomen in de ideeën van de tunnelbouwers, dus heeft men het probleem dat de vele wereldfietsers die gebruik maken van de Oostzeeferries enorm moeten omrijden.
Maar....daar heeft men het volgende op gevonden:
Men neme een autobus, bouwt deze om tot een soort rijdende fietsenstalling voor bepakte fietsen en rijdt die vervolgens 24/7 heen en weer door de Herrentunnel.
De bus wil net vertrekken, maar hulpvaardige moffelen ons op de valreep nog in dit gratis vervoer.
Op naar ons laatste hotel, van waaruit we de trein pakken naar Rotterdam.
Vier keer overstappen; dat wel.
We zijn benieuwd.
Onze tuinen.
Het thuisgevoel.
Weer afwassen.
In eigen bed.
Hoe snel kunnen 11 fietsweken in Oost-Europa gaan?
Kolka is een dorpje van niks aan het eind van de landpunt waar de Golf van Riga en de Oostzee elkaar treffen.
Woeste branding geeft aan waar beide windstromingen elkaar raken.
We kamperen op een bijna lege camping, 50 m van het strand. Dat is aantrekkelijk.
We willen toch nog even zwemmen en lopen het redelijk warme water in. Ondiep, maar met een stevige stroom. De wind maakt het boven water kouder dan er in.
Het campingsanitair is opvallend primitief: toiletten met een gat in de plank. (Dropfacillity noemen Amerikanen dat...)
De zon zou voor het warme douchewater moeten zorgen, maar dat is de goden verzoeken. De zee blijkt warmer.Geeft niet, want het brakke zeewater is ruim voldoende voor een fris oksel- en kruisgevoel. We kunnen er de tent mee in.
Alles bij elkaar niet zeuren, want de enorme grasruimte, wifi en de overdekte eettafels kosten ons slechts 8 euro per nacht.
.
Vanuit Tallinn rijden we in pal zuidelijke richting Riga. Een dag of 5 - 6 gaans.
Tijdens een pauze langs de weg zien we in de verte een andere vakantiefietser naderen, die even later bij ons inhoudt.
Paul Wattson uit Colorade, USA. Aangenaam.
"What? The Netherlands?" reageert hij enthousiast. "Kaaskoppen!", voegt hij er gelijk met een zwaar accent aan toe.
We hebben te maken met een veelbereisde, net gepensioneerde piloot, die al enige maanden door Noord-Europa op sjouw is.
Nederlandse, populaire kreten als "ouwe lul, godverdomme, eet smakelijk en tering mof", graaft Paul zo uit zijn talenknobbel op.
Door het huwelijk met zijn Berlijnse ex spreekt de Amerikaan uitstekend Duits en ons taaltje breidde hij uit door de elfstedentocht te fietsen en contacten met Nederlanders.
We fietsen onafhankelijk verder, want we hebben verschillende overnachtingsplekken geboekt.
Een dikke deken van regenwolken nodigt de volgende ochtend niet bepaald uit tot fietsen en met een stevig windje schuin tegen ploeteren we naar Parnu, een badplaats aan de Golf van Riga.
Regenbroek aan - regenjas weer uit - capuchon op / af - schuilen onder een boom (overdekte bushaltes zijn goud waard ) - en voorovergebogen de modderige wielsproei van trailers bij opgebroken wegen trotserend, zien we een paar uur af.
De namiddag valt gelukkig wat droger uit en we arriveren in de laatste (!) vrije 2-pers. kamer in een youth hostel.
Alle etablissementen èn campings (!) blijken fully booked.
Een dj-festival roept 15.000 jongeren bijeen met de voorspelbare, vaak negatieve, effecten in een altijd al populair kuststadje.
Paul heeft zich ook tegen een stevige prijs ergens anders ingekocht voor de nacht.
Langs de zee kruisend rijdt Paul ons de volgende dag achterop en we besluiten gezamenlijk op een camping die avond en nacht te verpozen.
Ook Pluvius, de regengod, is flink van de partij en jaagt ons naar een overdekte eetplek waar Annelies een waslijn ophangt, terwijl we de tent inrichten.
Hè? Even later hangen daar vreemde handdoeken te drogen.
Van Duitse medekampeerders. Da's humor.
We bezetten vervolgens met 5 man de droge kookplek en kouten gezellig in een mix van Duits en Engels.
Als een belegen puber trekt de oud-piloot zijn gitaar uit de waterdichte hoes en speelt onverwacht de sterren van de zwaarbewolkte kusthemel.
Een troubadourachtig lied over "a Dutchman" en enige intieme blue grass style stukken plengt Paul spontaan op tafel na de maaltijdsessie.
Wat een vent. Hij kan er wat van.
Na de biercans en de geleegde fles wijn deelden we nog zijn whisky.
Genoeg om in de tent tijdens de onweersbuien goed door te slapen...
Iedere wereldstad vraagt een zekere behoedzaamheid m.b.t. criminaliteit.
Een slot, een deurcode, een magneetstrip, allemaal normaal tegenwoordig.
In St. Petersburg voelen we ons beslist niet ongemakkelijker dan ergens anders, maar de hotelbeveiliging wordt hier wel stevig aangepakt.
Als we de eerste keer aankomen, dan ontsluit de receptioniste, nadat we ons per intercom melden, elektrisch de deur. Zij komt ons tegemoet en weet wie we zijn.
Onze fietsen dienen we mee te nemen naar onze kamer. Alleen op de gang op slot zetten wordt afgeraden en we stallen de vehikels daarom probleemloos naast ons bed.
Het systeem om indringers het leven zuur te maken, wordt ons uitgelegd en werkt als volgt:
1. De buitendeur heeft een code. Daarna de hal in.
2. Om vervolgens in de gang te komen waar onze kamer zich bevindt, moeten we eerst op een knop drukken van de tussendeur. Met een cameraatje verifieert men of we daar horen.
Zo ja, dan opent men die tussendeur.
3.De hotelkamer heeft ook weer een eigen sleutel.
Nu er ook weer uit:
1. Alhoewel er tralies voor het raam zitten, altijd verplicht het raam sluiten bij afwezigheid.
2. Hotelkamer afsluiten.
3.. De gang verlaten kan niet zomaar. Eerst weer op een knop drukken. Cameraverificatie volgt. Receptie opent de tussendeur.
4. De buitendeur: zelf op een knop drukken.
Tussen de grens en ons hotel te St.Petersburg ligt ongeveer 180 km. Dat is twee dagen fietsen die we overbruggen met een nachtje tent op een primitief vliegveldje.
We zijn daar welkom en de jumpmaster van de regionale paraclub leidt ons rond. "Money?", vragen wij.
"Russia,...njet...Russia.. no", gebaart hij royaal.
We hebben hier: gras, roestige bouwsels, een douchehokje met koud water en een lekkende slang, een onverlicht hurktoilet met een schijtgat zo groot dat je beslist niet 's nachts met een zatte kop moet misstappen.
Een avonddemonstratie vrije val springen met de landingsplaat 25 m van onze tent is een eerste rang spektakel.
Afwassen moet bij een andere kraan dan drinkwater tappen, horen we later.
Verschil? Geen idee. We hebben allebei al per ongeluk van het "afwaswater' gedronken en hebben nergens last van. Tot nu toe dan.
De parachutisten gebruiken dagelijks een oude Antonov -An2 dubbeldekker. Tien man proppen zich weerszijden van het gangpad en het lompe monster start knorrend in een bruine rookwolk de motor.
Wonderbaarlijk hoe langzaam dit vliegtuig kan vliegen. Al na 200 m. verheft het beest zich sloom en cirkelt al pruttelend naar 2 km hoogte waar zwarte stipjes zich vervolgens naar beneden storten.
Met op de grond hoorbare "flap -flap" openen de parachutes zich en 5 minuten later scheren de kleurrijk uitgedoste springers vrolijk over het gras.
Geland.
We kruipen voor zonsondergang tussen de lappen en knipperen enige uren later rond 05.30u. weer tegen de zon.
Mooie dag vandaag en we rollen onze zwaar bedauwde, kleddernatte tent op.
Koffie.Havermout. Kakken. Flessen vullen.
Laatste trap van 100 km naar St.Petersburg.
Nu de enorme metropool nog, maar ach, we zijn wel wat auto's gewend.
De TrackMyTour van dit blog is rond!
